Θεωρώ ότι η ψυχική υγεία παιδιών, εφήβων και ενηλίκων είναι συνάρτηση ατομικών, κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων.
Ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα παιδιά, τους εφήβους και τις οικογενειές τους, παρατηρώ ότι το στοίχημα της συννενόησης (προυπόθεση για τη σωστή ψυχο – συναισθηματική – κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών / εφήβων αλλά και την ικανότητα για προκοπή, της ομάδας που λέγεται οικογένεια) απαιτεί κόπο και αγωνιστική διάθεση από όλους τους εμπλεκόμενους.
Στη σύγχρονη κοινωνία των ξέφρενων ρυθμών, της ανάγκης για αδιάκοπες online συνδέσεις, των αυστηρών ανταγωνισμών, του οικονομικού κέρδους ως κύριο μέλημα αυτών που εξουσιάζουν και των πάσης φύσης κρίσεων, παιδιά και γονείς, δασκάλοι και παιδαγωγοί καλούνται να συντονιστούν ακροβατώντας σε δυό – τουλάχιστον – παράλληλες διαδικασίες:
αυτήν της φυσικής ανάπτυξης – εξέλιξης των παιδιών και των εφήβων, διαδικασία που ορίζεται από τους σοφούς νόμους της φύσης και αυτή της όχι πάντα φιλικής, για την παιδική – εφηβική ψυχή, εξέλιξη (;) της κοινωνίας.
Συχνά το βάδισμα παιδιών, εφήβων και οικογενειών σε αυτό το τεντωμένο σχοινί της ζωής, δεν είναι σταθερό, συχνά δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για αυτούς που δε συμβιβάζονται, ζορίζονται, σκοντάφτουν ή πέφτουν.
Σχετικά με την αποκαλούμενη <<ψυχική ασθένεια>>, τη μη ύπαρξη δηλαδή ψυχικού σθένους (δύναμης) και την ανάγκη χρήσης υπηρεσιών ψυχικής φροντίδας, συνειδητά συνδέω το παρόν και τις σύγχρονες αντιλήψεις περί πρόληψης, διάγνωσης και θεραπείας, με την ιστορία της Ψυχιατρικής – Παιδοψυχιατρικής καθώς και τις συνεχόμενες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που επηρεάζουν άμεσα τα συναισθήματα και τον τρόπο ζωής του σύγχρονου παιδιού, εφήβου, ενήλικα.
Εννοώ ότι στην ανθρώπινη κοινωνία, ανέκαθεν υπήρχε η ανάγκη υποστήριξης και φροντίδας αυτών που δυσκολεύονταν, ζορίζονταν, αδυνατούσαν να σηκώσουν το φορτίο που οι ίδιο ή άλλοι εναπόθεταν στις πλάτες τους, με αποτέλεσμα να εκφράζουν αυτό τους του αδιέξοδο με συμτώματα της ψυχής και του σώματος.
Ανέκαθεν επίσης υπήρξαν γιατροί και θεραπευτές που κόντρα στις επικρατούσες απόψεις, τα οικονομικά δέλεαρ και συμφέροντα, έσκυψαν και άκουσαν τον ανήλικο ή ενήλικα ασθενή, νοιάστηκαν πραγματικά για το πως νοιώθει, έκαναν σωστή διάγνωση και χάραξαν από κοινού τη θεραπεία, μην έχοντας ώς κύριο και μοναδικό στόχο την καταστολή των συμπτωμάτων, παρά την ενδυνάμωση αυτού που ζητάει και χρήζει βοήθειας, ώστε μέσω της θεραπείας να μπορέσει ο θεραπευόμενος να κοιτάξει εντός του, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να συντονιστεί καλύτερα με τους γύρω του και να συνεχίσει πιο δυνατός από πριν το ταξίδι στην πότε ήρεμη και άλλοτε φουτρουνιασμένη θάλασσα που τη λένε ζωή.
Τέλος πιστέυω ότι η Τέχνη μπορεί να δράσει απελευθερωτικά τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Επίσης ότι η συμμετοχή σε συλλογικής δράσεις είναι παράγοντας εγγυητής, της ψυχικής και όχι σπάνια σωματικής ευεξίας.
Δημήτρης Καράγιωργας
Παιδοψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής